Aklamacja "Święty" - ostatnie zdanie każdej prefacji stanowi stwierdzenie, że ze względu na wymienione w embolizmie motywy dziękczynienia wszyscy łączymy się z chórami aniołów (oraz świętych) w uwielbianiu Boga: "Dlatego z Aniołami i Archaniołami i z wszystkimi chórami niebios głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając:". Stwierdzenie to stanowi zarazem wprowadzenie do uroczystej aklamacji podejmowanej przez wszystkich zgromadzonych wraz z celebransem. Aklamacja Święty, Święty, Święty… (po grecku Trishagion = trzykroć Święty) wywodzi się przede wszystkim ze słynnej izajaszowej wizji u początków jego powołania (Iz 6, 3), a swój pierwowzór może mieć także w Ps 99 oraz w Ap 4, 8, jednakże w wersji liturgicznej została znacząco rozszerzona o fragmenty innych jeszcze tekstów biblijnych (Ps 118, 25-26; Mt 21, 9) stosowanych również w liturgii synagogalnej. To zawsze nowy hymn całego stworzenia, odkupionej ludzkości, wyzwolonego w Chrystusie wszechświata.
Epikleza - ta dość obco brzmiąca nazwa oznacza następujące po aklamacji Święty uroczyste wezwanie (od gr. epikaleo = wzywać, przyzywać), przez które Kościół błaga Boga o szczególne działanie Ducha Świętego nad darami chleba i wina, aby zostały konsekrowane: "[Boże] uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana, Jezusa Chrystusa" (ME II). Wezwaniu temu towarzyszy gest epikletyczny, czyli wyciągnięte nad darami dłonie celebransa. To tzw. epikleza konsekracyjna. Uzupełnia ją, wypowiadana już po konsekracji i bez gestu epikletycznego, tzw. epikleza komunijna, w której z kolei prosimy, by Ciało i Krew Pańska, przyjmowane w Komunii świętej, przyczyniły się do zbawienia wszystkich, którzy będą je spożywać: "[Boże] spraw, aby wszyscy, którzy będą spożywali ten sam Chleb i pili z jednego Kielicha, zostali przez Ducha Świętego złączeni w jedno ciało i stali się w Chrystusie żywą ofiarą ku Twojej chwale" (ME IV).
Opowiadanie o ustanowieniu i konsekracja - centralny i najważniejszy element modlitwy eucharystycznej. Jest to w pewnym sensie odpowiedź na nakaz Chrystusa: "To czyńcie na moją pamiątkę". W krótkich, ale zarazem bardzo precyzyjnych słowach celebrans (a wraz z nim - przyciszonym głosem - wszyscy pozostali koncelebransi) przywołuje wobec Ojca najpierw kolejne gesty ("wziął chleb i dzięki Tobie składając łamał i rozdawał swoim uczniom mówiąc…"; "podobnie po wieczerzy wziął kielich…"), a następnie słowa ("Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane"; "Bierzcie i pijcie z niego wszyscy…"), które Pan Jezus uczynił i wypowiedział podczas Ostatniej Wieczerzy. To zwłaszcza mocą tych słów, wypowiadanych w kontekście całej modlitwy eucharystycznej, a zwłaszcza epiklezy, Chrystus staje pośród swojego ludu pod postaciami eucharystycznymi oraz w osobie kapłana, który użycza Mu swoich ust wypowiadając słowa konsekracji w pierwszej osobie.
Aklamacja po przeistoczeniu - wypowiadana przez wiernych bezpośrednio po konsekracji i ukazaniu Najświętszych Postaci. Nazywana jest też aklamacją anamnetyczną. Wprowadzona została do liturgii rzymskiej po Soborze Watykańskim II na wzór tradycji wschodniej w celu ożywienia i poszerzenia form udziału wiernych w Eucharystii. W mszale dla diecezji polskich posiadamy cztery aklamacje do wyboru. Każda składa się z wezwania celebransa i samej aklamacji zgromadzenia będącej rozwinięciem treści zawartej w słowach wezwania: "Oto wielka tajemnica wiary". Aklamacje (z wyjątkiem czwartej) kierowane są do Chrystusa i proklamują Jego dzieło paschalne w perspektywie Jego powtórnego przyjścia. Najpełniej wyraża to aklamacja pierwsza: "Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu; wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale". Aklamacja po przeistoczeniu powinna być wypowiadana na stojąco.
Anamneza - modlitwa wypowiadana przez celebransa bezpośrednio po aklamacji wiernych po przeistoczeniu. Choć wyjątkowo oszczędna w słowach [ME II: "Wspominając śmierć i zmartwychwstanie Twojego Syna…"; ME III: "Wspominając, Boże, zbawczą mękę Twojego Syna, jak również cudowne Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie oraz czekając na powtórne Jego przyjście w chwale…"] modlitwa ta stanowi fundament Modlitwy eucharystycznej i należy do jej istotnych elementów. Owo "wspomnienie" (gr. anamnesis = wspomnienie, pamiątka) należy bowiem rozumieć znacznie głębiej niż potoczne znaczenie tego słowa. Kościół sprawując pamiątkę swego Pana nie tyle przypomina sobie życie Zbawiciela, co aktualizuje, a więc w sposób sakramentalny czyni obecnym Jego dzieło zbawcze. W ten sposób wszyscy uczestnicy Eucharystii mają udział w życiu Chrystusa, a zwłaszcza w tajemnicy Jego Paschy.
Ofiarowanie - kolejny element Modlitwy eucharystycznej. Jest tak ściśle związany z anamnezą, że stanowi z nią jedną całość i jakby z niej wypływa. Oba te elementy zawarte są zresztą w jednym zdaniu, szczególnie w nowych Modlitwach: "Wspominając śmierć i zmartwychwstanie Twojego Syna ofiarujemy Tobie, Boże, Chleb życia i kielich zbawienia…" (ME II). Składanie Ojcu Ofiary Chrystusa przez zgromadzony Kościół jest konkretnym potwierdzeniem, że Msza św. jest żywą Pamiątką śmierci i zmartwychwstania Pana, która się realnie uobecnia na ołtarzu. Jednocześnie wszyscy jesteśmy wezwani do duchowego łączenia się z Ofiarą Chrystusa. We Wprowadzeniu do Mszału czytamy: "Kościół dąży do tego, aby wierni ofiarowali nie tylko niepokalaną Hostię, lecz by się także uczyli samych siebie składać w ofierze i aby z dnia na dzień przez pośrednictwo Chrystusa coraz ściślej się jednoczyli z Ojcem i między sobą, by w końcu Bóg był wszystkim we wszystkich".
